வரிசையில் இன்னும் தனக்குமுன் எத்தனைபேர் நிற்கின்றனர் என எட்டிப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தான் அறிவுடைநம்பி. வரிசை நகர்வதுபோலவே தெரியவில்லை என மனதிற்குள் நினைத்த அதேநேரத்தில் அவனுக்குப் பின் நின்றவரும் அதையே சொன்னார். அறிவுடைநம்பிக்குப் பிடிக்காத விசயம் என்று ஒரு பட்டியலைத் தயாரித்தால் அதில் காத்திருப்பதற்குதான் நிச்சயம் முதல் இடத்திற்கு முந்தைய இடம் கிடைக்கும். இதன் காரணமாகவே இதுவரை அங்காடி பக்கமே வந்தது கிடையாது அவன். ‘மழைக்குக் கூட அங்காடி பக்கம் ஒதுங்காதவன்’. இப்போதோ அனல்காற்று வீசிக்கொண்டிருக்கும் இந்தக் கோடையின் புழுக்கம் மிகுந்த நாளொன்றில் அவனது எரிச்சல்களைப்போலவே வழிந்துகொண்டிருக்கும் வியர்வையைத் துடைத்துக் கொண்டு இந்த வரிசையில் பலர் முன் நிற்க கடைசிக்கு முதல் ஆளாய் நின்றுக் கொண்டிருந்தான்.
அப்பா இருந்தவரை ஒருநாளும் அவன் அங்காடி பக்கம் வராததற்குப் பாசமோ செல்லமோ காரணம் இல்லை. பலமுறை அவர் கேட்டிருக்கிறார். இவன்தான் போனதில்லை. ஒருகட்டத்தில் சலித்துப்போய், அங்குப் போனாலும் இவனால் பொறுக்கமுடியாது எனும் உண்மையை உணர்ந்தவர் அதன் பிறகு இவனிடம் சொல்வதையே விட்டிருந்தார். தனியார் கல்லூரி ஒன்றில் ஓரளவு நல்ல சம்பளத்துடன் வேலைப் பார்த்து வீட்டிலிருந்தவருக்கு அதற்குப் பின் இதுபோன்ற சிறு சிறு பணிகளைச் செய்வதில் எந்தச் சிக்கலும் இருக்கவில்லை. ஆங்கிலப் பேராசிரியரான அவர்மீது அறிவுக்கு ஒரு மரியாதை இருந்தாலும் அப்பா என்றாலே வழக்கமாக வயசுப் பையன்களுக்கு இருக்கும் அலட்சியமும் சேர்ந்தே இருந்தது. அப்பாவிற்கும் அறிவுமீது அளவுக்கடந்த அன்பு இருந்தது. அவனைப் பெரிய ஆளாக்கிவிட கனவுக் கண்டு அவர்வைத்த பெயருக்கு ஏற்ப அவனும் ‘அறிவுடை’யவனாகவே வளர்ந்துவருவதாக நம்பினார். பள்ளிப் படிப்பு முடிக்கும்வரை பெரும்பாலும் ஒவ்வொரு வகுப்பிலும் முதல் மூன்று மாணவர்களுள் ஒருவனாகத் தேறினான். பள்ளிப் படிப்பிற்குப் பின் வளர்ந்துவரும் தொழில்நுட்ப உலகில் அவனை உலாவவிட விரும்பிய அவன் அப்பா அவனுக்கு ரோபோடிக்ஸ் பொறியியல் எனும் சாளரத்தைத் திறந்து காட்டினார். சினிமாவிலும் தொலைக்காட்சியில் கண்ட அத்தகைய உலகின் வசீகரத்தால் ஈர்க்கப்பட்டிருந்த அவனுக்கு அத்தகைய உலகின் வடிவமைப்பாளர்களுள் தன்னை ஒருவனாக நினைத்துப் பார்ப்பது பிடித்திருந்ததால் அதற்கு இசைந்தான். தொடக்கத்தில் படிப்பில் சில சிக்கல்கள் இருந்தாலும் சீக்கிரமே அதில் தன்னை நிலைநிறுத்திக் கொண்டான். அவன் அறிவுடையவனாக திகழ, தான் சூட்டிய பெயரே காரணம் எனத் திடமாக நம்பினார் அவனது அப்பா. அப்பெயரை அவர் போராடியே சூட்டியிருந்தார். அதற்கு அது தூயத் தமிழ்ப்பெயர் எனும் ஒரு காரணம் போதுமானதாக இருந்தது. ஆங்கிலப் பேராசிரியராக இருந்தாலும் தமிழ்மேல் பற்றுக் கொண்டவர். தனக்கென ஒரு தமிழ்ப் பேராசிரிய நண்பர்கள் கூட்டத்தைக் கொண்ட அவர், அவர்களது பிள்ளைகள் அனைவருக்கும் வாயில் நுழையாத தஷ் புஷ் எனும் பெயர்களை வைத்திருந்ததைக் கண்டு அவர்களையும் பலமுறை எள்ளியும் திட்டியும் உள்ளார். வைராக்கியத்தோடு தன் மகனுக்குத் தமிழில் பெயர் வைத்தார்.
இளநிலைப் படிப்பு முடித்து அடுத்து என்ன எனும் யோசனைநாட்களில் அவன் நடமாடிக் கொண்டிருந்தபோது கனவுக் காண அவனது அப்பா இல்லாமல் போயிருந்தார். அவரது கனவுலகின் படிகளில் சில அடிகள் மட்டுமே முன்னேறியிருந்த அவனுக்கு அதற்குள் பின்னால் சறுக்குவதுபோல இருந்தது. இனி எல்லாவற்றையும் எப்படி சமாளிக்கப் போகிறோம் என்பது அவனுக்குப் புரியாத புதிராக இருந்தது. தலைமாணக்கனான அவனுக்கு வாழ்வின் கணிக்கவியலா நுணுக்கங்களை எண்ணி தலைசுற்றியது. சற்று நிதானிப்பதற்குள் எல்லாக் கடமைகளும் ஒரே பிள்ளையான அவனது தலைமேல் வந்து தொப்பென்று விழுந்திருந்தது.
எத்தனையாவது முறையாகவோ வியர்வையைத் துடைத்து தரையில் தெளித்த அவனுக்கு அப்பா இறந்த இந்த வருடம் புழுக்கம் கூடுதலாக இருப்பதாகத் தோன்றியது. வரிசை சற்று முன் நகர்ந்திருந்தது ஆறுதலை அளித்தாலும் அதிகமான கூட்டத்தின் இரைச்சலால் எரிச்சல் கூடியது. வீட்டிலிருந்து வரும்போது ஹெட்செட் எடுத்துவந்திருக்க வேண்டுமென நினைத்துக் கொண்டான். பொறுக்க முடியாதவனாய் நிமிடத்திற்கு ஒருமுறை தனக்கு முன்னால் எத்தனைபேர் இருக்கிறார்கள் என எட்டிப் பார்த்துக்கொண்டான். இவனைத் தவிர கூட்டத்தில் நின்ற அனைவரும் குறைந்தது 45 வயதிற்கு மேலானவர்களாய் இருந்தது சுடர்விட்டிருந்த பொறுமையின்மையைக் கொழுந்துவிட்டு எரியச் செய்யப் போதுமானதாய் இருந்தது. பத்தாததிற்கு, இவனது பொறுமையை மேலும் கொஞ்சம் மேய முயற்சிப்பதுபோல அங்காடியில் படுத்துக்கிடக்கும் ஆடுகளுள் ஒன்று அவன் கையில் வைத்திருந்த பையை வந்து முகர்ந்துகொண்டிருந்தது. அந்த இடமே ஆடுகளின் புழுக்கைகளால் நிரம்பியிருந்தது. வருவோர் போவோரின் கால்கள் நசுக்கி நசுக்கி அவை அத்தருணத்தின் கோரத்தைப் பட்டைத் தீட்டிக்கொண்டிருந்தன.
ஒருவழியாக இரண்டாவது இடத்திற்கு வந்து சேர்ந்திருந்தான் அறிவுடைநம்பி. புழுக்கம் தாங்காதவனாய்ச் சுற்றிமுற்றி இருந்த மரங்களை நோட்டமிட்டுக் கொண்டிருந்தான். ராணுவ அணிவகுப்பில் நிற்பவைபோல ஓரசைவும் இன்றி நின்றுகொண்டிருந்தன அம்மரங்கள். அப்போது பூவரசம் மரத்திற்குக் கீழே நின்றுகொண்டிருக்கும் வீரம்மாளைப் பார்த்தான். தோலில் புதிதாகப் படரத் தொடங்கியிருந்த சுருக்கங்களுக்கு மத்தியில் விட்ட வியர்வையும் சில மனிதத் தலைகளை ஓவியங்களாகக் கொண்டிருந்த புடவையுமாக வருவோர் போவாரைப் பார்த்தவாறு நின்றுகொண்டிருந்தாள்.
“தம்பி, பச்சரியா புழுங்கலா உனக்கு?” என அங்காடியம்மா கேட்கும்வரை அந்தப் பக்கத்திலிருந்து தலையைத் திருப்பவில்லை அவன்.
•••
திருவாரூரிலுள்ள மாவட்ட ஆட்சியர் அலுவலகத்திலோ அல்லது வேறு ஏதோவொரு அரசு அலுவலகத்திலோ துப்புரவுப் பணியாளராக வேலைபார்க்கிறாள் வீரம்மாள். காலை 7 மணிக்குப் பேருந்துநிறுத்தத்தில் சரியாக நிற்பாள். ஏழு பத்து மணிக்குள் திருத்துறைப்பூண்டியிலிருந்து வரும் ஐந்தாம் நம்பர் நகரப் பேருந்திலோ திருக்கொள்ளிக்காட்டிலிருந்து வரும் பன்னிரண்டாம் நம்பர் நகரப் பேருந்திலோதான் அவளது வாடிக்கையான பயணம். ஒரு வருடத்திற்கு முன்புகூட இந்தப் பேருந்துகளை விட்டுவிட்டு வேறு பேருந்துகளில் போயிருக்கிறாள். ஆனால், வேறு நகரப் பேருந்து இல்லாத அந்த வழித்தடத்தில், மகளிர்க்கு இலவச பயணம் அறிவிக்கப்பட்டதிலிருந்து ஒரே நேரத்தில் போட்டிப் போட்டுக்கொண்டு திருவாரூர் நோக்கிவரும் அந்த இரண்டு பேருந்துகளில் ஏதாவது ஒன்றில் ஏறி ஓட்டுநருக்குப் பிந்தைய இருக்கையில் அமர்ந்துவிடுவாள்.
கணவன் விட்டுவிட்டு போனதால் ஒண்டிக்கட்டையாக வாழ்ந்துகொண்டிருக்கும் வீரம்மாள் கடந்த சில மாதங்களுக்குமுன் நிகழ்ந்த விபத்தால் இடுப்பெலும்பு முறிந்து ஒழுங்காக நடக்க முடியாத நிலைக்கு வந்திருந்தாள். ஒரு பக்கம் சற்று சாய்ந்தவாறு இழுத்து இழுத்துதான் அவளால் நடக்க முடியும். அதனுடன் தினந்தோறும் தனது பணிக்குச் சென்று வந்தாள். துப்புரவுப் பணி இல்லாமல் தான் வளர்த்துவந்த பசுமாடு கொடுக்கும் பாலை சில வீடுகளில் விற்று கொஞ்சம் காசு சேர்த்து வந்தாள். பெரும்பாலும் அமைதியாகவே இருக்கும் அவள் யாரேனும் சண்டையென வந்தால் எரிமலையாகிவிடுவாள். ஆனால், இவளது மாடு யாருடைய வயலிலாவது மேய்ந்துவிட்டதென உரியவர் வந்து வசவுச் சொற்களை இவளது வாசலில் வீசும்போது எதுவும் பேசாமல் அமைதியாக வீட்டினுள் அமர்ந்திருப்பாள். அவளது அமைதியினால் கடுப்பானவர்களாகவோ அல்லது யாருமில்லாத ஒற்றைப் பெண்ணாக இருப்பதால் கொஞ்சம் கூடுதல் வாய்ப்புள்ளவராகவோ இன்னும் மோசமான சொற்களைப் பயன்படுத்திப் பார்க்க கிடைத்த வாய்ப்பாக அதைக் கருதி தமது மனத்தின் அடியாழத்திலிருந்து அம்மிருகச் சொற்களை இவள் மீது மேயவிடுவர்.
அறிவுடைநம்பியின் வீட்டில் பின்புறமுள்ள ஞானசேகரன் வீட்டில் பால் வாங்கி வந்தனர். அவர்கள் வீட்டு மாட்டிற்குக் கறவை நின்றுவிட்டதால் வீரம்மாளிடம் பால் வாங்கத் தொடங்கியிருந்தனர். முதலில் அப்பா அதற்கு ஒத்துக்கொள்ளவில்லை என்றாலும் டீ வேண்டுமென்றால் இதைதவிர வேறுவழியில்லை என அறிவின் அம்மா விளக்கியிருந்ததால் இறுதியில் ஒத்துக்கொண்டார்.
ஒருநாள் பால் கொடுக்க வந்த மாலை வேளையில் வீரம்மாள் தயங்கித் தயங்கி நிற்பதை அப்பா பார்த்தார். அவளாகச் சொல்லட்டும் என அவர் எதையும் கேட்கவில்லை. அடுத்த நாளும் அவள் வந்து தயங்கி நிற்பதைக் கண்ட அவர், என்ன வேணும் என்றார் அதிகாரத்தொனியுடன்.
“இல்ல தம்பி…கூட வேல பாக்குற பொம்பளயோட பையனுக்கு அடுத்த வாரம் கல்யாணோம்..”
“சரி அதுக்கு என்ன பண்ணனும் இப்ப..”
“நம்ப பாப்பாவோட பழைய பட்டுப்பொடவ எதாவது இருந்துச்சுனா..”
“எடு செருப்ப…பாப்பாவோட பழைய பொடவ எத்தன உனக்குக் கொடுத்திருக்கு..அதுல எதாவது ஒன்னு கட்டிட்டு போனா எந்த நாயி உன்னப் பாத்து கொரைக்குது..?”
“இல்ல தம்பி…நம்ப ஊரு கல்யாணோம்னா பரவால்ல…கூட வேல பாக்குறவங்க வூட்டு கல்யாணோங்குறதால கொஞ்சம் நல்ல பொடவயா இருந்தா நல்லாருக்கும்..அதான்…” என இழுத்தாள்.
“கொஞ்சோம் எடத்தக் கொடுத்தா மடத்தப் புடுங்குவியே…இனி எந்தப் பொடவயும் கேட்டு வீட்டுப் பக்கம் வந்துடாத…கௌம்பு…”
“என்ன தம்பி…பழக்கப்பட்டவங்க வீடுனுதான வந்து கேக்கறன். கொஞ்சோம் மனசு வைங்க தம்பி” என அவள் கேட்டதுதான் தாமதம். படித்துப் பேராசிரியராக இருந்தாலும் தனக்கும் சில வசவுச்சொற்கள் தெரியும் என ஊருக்கு அறிவிப்பதைப்போல சிலவற்றைக் கொட்டினார். அதனால் அவளது முகம் கோணிப்போவதைப் பார்த்து எப்படியும் திரும்ப வந்து கேட்பாள் என்ற நம்பிக்கையில் மீண்டும் பொடவை கேட்டுவந்து அவள் கெஞ்சும்போது இன்னும் மோசமாகத் திட்டிப் பார்த்துவிட வேண்டும் என நினைத்துக்கொண்டிருந்தார். ஆனால் அவருக்கு ஏமாற்றமே மிஞ்சியது. அடுத்த ஐந்தாறு நாட்கள் கழித்து ஒரு மதியவேளை பட்டுப்புடவை சகிதமாக வீடுநோக்கிப் போய்க்கொண்டிருந்தாள். அவரை எரிச்சலும் ஏமாற்றமும் ஒன்றையொன்று முந்திக்கொண்டு தாக்கின. வேகமாக வீட்டிற்குள் சென்ற அவர், தனது மனைவியிடம் இன்று முதல் அவளிடம் பால் வாங்குவதை நிறுத்திவிடுமாறும் தனக்கு இனிமேல் தேநீர் வேண்டாம் என்றும் சொல்லி அதுவரை வாங்கியதற்கான தொகையையும் உடனடியாகக் கொடுத்துவிடுமாறு ஒரு 200 ரூபாய் நோட்டை நீட்டினார். என்னாச்சு எனக் கேட்டபடி வந்த அறிவுடைநம்பியிடம், “நல்லா தெரிஞ்சுக்க.. பறச்சிய வக்கிற இடத்துல வைக்கனும் இல்லனா தலமேல ஏறி உக்காந்துப்பாளுவோ” எனப் பாடமெடுத்தார் வாத்தி.
.•••
பத்துகிலோ புழுங்கலரிசியையும் சர்க்கரையையும் பாமாயிலையும் வாங்கிக்கொண்டு வரிசையிலிருந்து அப்பால் வந்தபோது பெரும் சுதந்திரக் காற்றை உணர்ந்தான் அறிவுடைநம்பி. கொண்டுவந்திருந்த சணலைக் கொண்டு மூட்டையைக் கட்டி அதை முதுகில் தூக்கியவாறு மற்றதை ஒரு பையில் போட்டு கையில் எடுத்துக்கொண்டு வண்டியை நோக்கி நகர்ந்தான். ஆடுகள் மாறி மாறி மே மே வெனக் குரலெழுப்பிக் கொண்டிருந்தன. அவை இவனுக்குப் பிரியாவிடை கொடுப்பதுபோல இருந்தது. மூட்டையை வண்டியில் வைத்துவிட்டு ஏறி அமர்ந்தபோது கண்ணாடியில் வீரம்மாள் தன்னை நோக்கி நகர்வதைப் பார்த்தான். அப்போதுதான் அவள் கட்டியிருந்த புடவை இவனுடைய அம்மாவினுடையது என்பதைக் கவனித்தான். அவள் இவனை நெருங்கி வரும்போது எப்படியும் மூட்டையைக் கொடுத்து எடுத்துப்போகச் சொல்லதான் வருகிறாள் எனக் நினைத்தான்.
“ஏன்ம்பி…கொஞ்சம் என்னயும் அப்படியே அலைச்சிட்டு போயி வுட்டுடுறியா?”
அவனுக்குப் பகீரென்றது. இதை அவன் எதிர்பார்க்கவில்லை. அவன் நிதானத்திற்கு வருவதற்குள் அடுத்த அதிர்ச்சியை விதைத்தாள்.
“என் வீட்டுக்குலாம் வந்து வுடவேணாம். நம்ப வீட்டுகிட்ட நான் இறங்கி போயிக்கிறன்.”
தான் வண்டியில் ஏற்றுவதைக் குறித்தே இன்னும் யோசிக்காதபோது இவள் இறங்குமிடம் வரை யோசித்துவிட்டது அவனுக்கு எரிச்சலை உண்டாக்கியது. அப்பா இருந்தவரை குடும்ப கௌரவம் குறித்து அலட்டிக்கொள்ளாதவனிடம் அவரது இறப்பு அவனது எல்லைக்குள் அதைக் கொண்டுவந்திருந்தது. அவள் கேட்ட அடுத்த நிமிடம் தனது நினைவுவண்டியில் அவளை ஏற்றி ஊர் வரைக்கும் சென்றுபார்த்து வந்தான். எல்லாரும் இவனையே வெறிக்க வெறிக்கப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தனர். அவை கோபமான பார்வையா இழிவான பார்வையா அல்லது சாதாரணப் பார்வையா என இவனால் உணரமுடியவில்லை. உண்மையாக ஏற்றிப் போனால் உணர்ந்துவிடலாம் என்றாலும் அதை எதிர்கொள்ள அவனது மனம் தயாராக இல்லை. ஒருபுறம், அவளது ஒடிந்த எலும்புகள் அவளை வண்டியில் ஏற்றிக்கொள்ளச் சொல்லி அவனிடம் கெஞ்சின. மறுபுறம், அப்பா வாய் நிறைய கெட்ட வார்த்தைகளுடன் நின்றுகொண்டிருப்பது மனக்கண்ணில் தெரிந்தது. அந்த ஒரு நிமிடத்தில் ஒரு மாபெரும் போராட்டம் அவன் மனதில் நிகழ்ந்துகொண்டிருந்தது.
•••
இன்னும் இரண்டு நாட்களுக்குத் திருவாரூர், நாகை, காரைக்கால் மாவட்டங்களில் கனமழை நீடிக்கும் எனும் செய்தி தொலைக்காட்சியில் ஓடிக்கொண்டிருந்தது. வழக்கமாக மழைக்காலத்தில் காலை முதலே விடுமுறை அறிவிப்பை எதிர்பார்த்து தொலைக்காட்சி முன் அமர்ந்திருக்கும் அறிவுடைநம்பியின் வீட்டில் அன்று தொலைக்காட்சி அணைத்துவைக்கப்பட்டிருந்தது. இரவு முதல் தீவிரமான காய்ச்சலும் வயிற்றுப்போக்கும் அவனைத் துவண்டுபோகச் செய்திருந்தன. அறிவை மடியில் கிடத்தியிருந்த அவனது அம்மா ஏதோ நினைவு வந்தவளாக அவனைக் கீழே கிடத்திவிட்டு எழுந்துபோய்ச் சாமிப்படம் முன்பு நின்று கைக்கூப்பிக்கொண்டிருந்தாள். பின் பழுப்பேறி தூசிப்படிந்த ஒரு தினமணி செய்தித்தாள் பொட்டலத்திலிருந்து கொஞ்சம் திருநீறை எடுத்துவந்து அவனது நெற்றியில் பூசிவிட்டாள். அம்மா அளவுக்குப் பதட்டமில்லையெனினும் விடிவதற்காகக் காத்திருப்பதைப்போல் வானத்தை எட்டி எட்டிப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தார் அப்பா. விடிந்தவுடன் மருத்துவர் வீட்டிற்குப் போய்விட தயாராக இருந்தாலும் அதிகாலை தொடங்கிய மழை விட்டபாடில்லை. பேரம் பேசுவதைப்போலக் கொஞ்சம் கொஞ்சமாகப் பொழுது இரக்கப்பட்டு புலர்ந்துகொண்டிருந்தபோது வீரம்மாள் தெருவில் நடப்பதைப் பார்த்தார். சிறிதும் யோசிக்காமல்,
“ஏ..வீரம்மா.. இங்க வா..எங்க போயிட்டிருக்க?”
“பால் கறந்துட்டுவர போயிட்டிருக்கன்யா”
“அதெல்லாம் அப்பறம் கறந்துக்கலாம்…தம்பிக்கு நொம்ப முடியல.. போயி நம்ம சட்டநாதன் டாக்டர்ட்ட சொல்லி அழைச்சிட்டு வா”
எவ்வித மறுப்பும் சொல்லாமல் தலையில் போட்டிருந்த சாக்கைச் சரிசெய்துகொண்டு மருத்துவர் வீட்டை நோக்கி ஓடினாள். ஓடும்போது அவளது வெள்ளைநீல ஓட்டைச் செருப்பிலிருந்து பின்னால் எழுந்த நீர் கீழே முட்டி உயரத்திற்கு அவள் தூக்கிய கட்டியிருந்த பாவடையில் தெளித்தத் தடங்கள் அந்தப் புலர் வெளிச்சத்திலும் தெளிவாகத் தெரிந்தன.
•••
அந்த ஒரு நிமிடப் போராட்டத்திற்கிடையில் தான் பார்க்காத அல்லது தனக்கு நினைவில்லாத சிறுவயதின் இந்தக் கதையின் காட்சிகள் திட்டுத் திட்டாக நினைவில் ஓட மனதில் ஒருவித பாரத்தை உணர்ந்தான். அப்பா இருந்திருந்தால் இந்நேரம் எவ்வித யோசனையும் இல்லாமல் மறுத்திருப்பான். இப்போது மட்டும் ஏன் தன்னால் மறுக்க முடியவில்லை என அவனுக்குக் குழப்பாக இருந்தது. சாதிய மனநிலைக்கு எந்த ஊறும் நேராமல் ஒரு பிள்ளையைப்போலப் பார்த்துக்கொண்ட அப்பாவின் இடம் வெற்றிடமாகிப் போனது காரணமா அல்லது இரக்கம் எனும் போர்வை சாதிய மனநிலையை மறைப்பது காரணமா என யோசித்தான்.
“நேத்து பேஞ்ச மழையில வாசலு முழுக்க சேரு தம்பி. கால நேரா ஊனி நடக்க முடியாததால காலைல வழுக்கி விழுந்துட்டன். அதப் பாத்துட்டு இருந்தா சோத்துக்கு என்ன பண்றது. அதான் வந்தன். இப்ப இந்த மூட்டையைத் தூக்கிட்டு எப்படி போறதுனு தெரியாம நின்னுட்டுருக்கன்.”
நேரடியாக வலியுறுத்தாமலும் அதேநேரத்தில் தன்னுடைய அவல நிலையை வெளிப்படுத்தும் விதத்திலும் அவளுடைய பேச்சு இருந்தது. எதுவும் சொல்லாமல் வண்டியைத் திருப்பினான் அறிவு. வண்டியில் உக்காந்தவாறே மூட்டையை எடுக்கப் போன அவன் பின் தயங்கி அவளை அதை வண்டியில் எடுத்துவைக்கச் சொன்னான். அவனைப் பேசவைக்க எத்தனிப்பவள்போல், “ஏறட்டுமாயா” என்றாள். “ம்ம்” என்றான். வீரம்மாளைத் தான் ஏற்றிப் போவதை எப்படியும் யாராவது பார்ப்பார்கள். யாரும் பார்க்காதவாறு வீடுவரை சென்றுவிட்டாலும் வீட்டுவாசலில் இறக்கிவிடுமாறு யாராவது அல்லது அம்மாவேகூட பார்க்கநேர்வதற்கு வாய்ப்பு அதிகம் எனத் தோன்றியது. வீரம்மாளைத் தான் வண்டியில் ஏற்றிப்போவதை அப்பா உயிருடன் இருந்து பார்த்திருந்தால் என்ன நினைப்பார் என அவனுக்கு நினைக்கும்போதே பயமாக இருந்தது. கண்ணாடியில் வீரம்மாவைப் பார்த்தான். வாழ்க்கை மீதான எவ்விதக் குற்றச்சாட்டும் இல்லாதவளாய், எந்த நம்பிக்கையும் இல்லாதவளாய்க் கம்பியை இறுக்கமாகப் பிடித்தவாறு அமர்ந்திருந்தாள். யாரும் பார்ப்பதற்குள் அவர்கள் நிற்கும் அந்தக் குறிப்பிட்ட இடத்தைக் கடந்துவிடவேண்டும் என அவன் செல்லும் வேகத்திலும் அவளது விரல்கூட இவன்மீது படாதவாறு ஒடுங்கி அமர்ந்திருந்தாள் வீரம்மா. காற்று அவளது புடைவையை இசைத்துக் கொண்டிருந்தது. சாலையின் ஒரு திருப்பத்தில் திரும்பியபோது தூரத்தில் தனது நண்பர்கள் கிரிக்கெட் பேட், குச்சிகளுடன் வந்துகொண்டிருப்பது கண்ணில் பட்டது. எங்கே பார்த்துவிடப் போகிறார்களோ எனப் பதறினான். எந்தவித மறுயோசனைக்கும் இடங்கொடுக்காமல் வண்டியை நிறுத்தினான். “வீரம்மா.. கொஞ்சோம் எறங்கு” என்றான். ஒன்றும் புரியாதவளாய் ஆனால் அவனது குரலில் இருந்த அவசரத்தை உணர்ந்துகொண்டவளாய்க் கம்பியின்மீது மேலும் அழுத்தத்தைக் கொடுத்து பத்திரமாகத் தனது காலைத் தரையில் வைத்தாள். அந்த நுண்நொடிக்காகக் காத்திருந்தவன்போல வண்டியைச் சட்டென எடுத்தான். அப்பா அவனுக்காக விட்டுச்சென்றிருந்த சொத்துகளுள் ஒன்றான அந்த வண்டியின் புகை வீரம்மாளின் முகத்தில் மோதியபோது அது எந்தப் போர்வையும் போர்த்தாத ஒரு கெட்ட வார்த்தையைப்போலத் தோன்றியது அவளுக்கு.
அஜய்சுந்தர்